In
1994 kreeg ik te horen dat ik AIDS had. Totaal onverwacht, geen enkele
vooraankondiging. Mijn leven werd in een paar minuten weggevaagd. De
dagen en jaren die daarop volgden stonden in het teken van acceptatie,
vechten en hoop. Elke dag weer bezig zijn en geconfronteerd worden met.
7 jaar van veel medicijnen innemen, bloedonderzoeken en de spanning
van de bloeduitslagen. 7 jaar mijn ziekte verbergen voor mensen uit
mijn omgeving. 7 jaar angst. Maar ook een periode met steun, liefde
en lol. En uiteindelijk leidde alles naar die éne zin…..
'Het virus is niet meer te vinden'
In
2001 ben ik begonnen met het uitwerken van mijn dagboek.
De dood op korte termijn was toen het uitgangspunt van dit schrijven.
Ik wil met mijn verhaal, begrip, steun en misschien hoop brengen voor
iedereen die direct of indirect met deze ziekte te maken heeft of krijgt.
Ik heb geprobeerd duidelijk te maken waar ik doorheen ben gegaan. Wat
ik voelde en waardoor ik soms anders op dingen gereageerd heb.
Het is niet en zal nooit zo zijn, dat wat hierin geschreven staat "de
manier" is. Of dat mijn levenswijze de juiste is. Nee. Voor mij
heeft het allemaal gewerkt. Ik hoop alleen dat een ander door mijn verhaal
gesteund wordt om zijn of haar manier te vinden om met deze ziekte om
te kunnen gaan.
Dit is mijn verhaal, mijn beleving.
Peter.
